Een dag in de bus - Malawi

Het is 6 uur 's ochtends, tijd om te vertrekken, want in Malawi kan een stukje van 150 kilometer je een hele dag kosten. "Als je vroeg vertrekt kan je wel een lift de berg af krijgen, begin maar vast met lopen, dan zie je vast zo een auto" Dat is wat ze me vertelden in het hostel. Maar je moet niet vergeten dat dingen hier African Time zijn. Het komt erop neer dat ik 1.5 uur de berg af loop voor ik een auto zie. Daar mag ik gelukkig in mee (achter in de bak met nog twaalf achteren, maar ik ben allang blij dat ik niet meer hoef te lopen). Vanaf het dorp moet ik de minibus in. Dan begint het echte avontuur. Een minibus is een busje zoals wij die in Nederland ook hebben, maar dan minimaal twintig jaar oud, waarin officieel plek is voor vijftien man, maar het record aantal van een minibus waarin ik gezeten heb was 32 plus een kip. En daar komt dan nog alle bagage bij, want vergeleken met wat mensen hier meeslepen is mijn backpack een handtasje. Goed, we zijn onderweg, dit ging makkelijk, want het was een stop onderweg, wat betekent dat ze iemand langs de weg zien of iemand in de bus zegt dat hij eruit moet en dan stoppen ze langs de weg. Daarna begint het pas echt, want ik moet overstappen in een van de grote plaatsen. De bus waar ik in moet is nog lang niet vol, ik ben pas de derde passagier. Een busje vertrekt hier niet voor het vol zit en zoals ik zei betekent vol hier echt vol. Ook bestaat er niet zoiets als een systeem waarbij ze een bus opvullen, zodat die kan vertrekken en dan beginnen met de volgende bus, nee, er staan vijf busjes tegelijk te wachten om vol te raken. Kort gezegd: ik moet 3.5 uur wachten voor we kunnen gaan. Gelukkig hoef je je niet te vervelen, mensen houden je wel bezig als je in een wachtende bus zit. Sissende straatverkopers (dat is blijkbaar de manier om aandacht te trekken hier) komen langs je raampje en proberen je van alles te verkopen: gekookte eieren met zout en peri peri saus, bananen, lepels, usb-sticks, lollies en nog veel meer dingen die inderdaad van levensbelang zijn in de bus. Laat ik ze niet volledig afkraken, ik overleef die dag op twee gekookte eieren, want ik durf de bus niet uit te gaan op zoek naar eten, omdat niemand weet hoe laat die zal vertrekken. Dan is het tijd om te gaan, eindelijk! Maar niet te vroeg gejuicht: het is zondag en zondag is de dag waarop donker Afrika collectief dronken wordt. Veel dingen zie ik als avontuur, maar dit was gewoon eng. Ik zie onderweg een vrachtwagen die gekanteld is, vlak voor wij daar aankomen (mensen komen aanrennen, chauffeur iss net bezig om eruit te kruipen), we kunnen er nog net omheen komen. Ook rijden we langs een auto-ongeluk waarbij er twee frontaal op elkaar geknald zijn. En het moment waarop het echt niet meer leuk vind: de bus waarin ik zit rijdt een klein meisje van een jaar of tien aan. Het kind geeft geen kik en wordt in de bus geladen terwijl haar hele gezicht open ligt. Zo gauw we langs een ziekenhuis rijden wordt ze er weer uit gezet en dat is dat. Op een gegeven moment besluit ik dat het beter is om me af te sluiten en er maar niet bij na te denken, dus ik pak mijn ipod en wil ernaar gaan luisteren, maar mijn mede passagiers vinden dat maar wat interessant en nog voor ik goed en wel mijn koptelefoon op heb is die al ingenomen en doorgegeven. Dan maar slapen. Ook dit is me niet gegund, want tijdens een stop staat er ineens van buiten een dronken man in mijn oor te schreeuwen omdat hij zijn Engels wil oefenen. Ik ben nog nooit zo blij om veilig ergens aan te komen. 

Eerlijk is eerlijk, dit verhaal bestaat uit meerdere reizen op meerdere dagen in de minibus, maar alles is echt gebeurd. En de drie ongelukken en dronken man waren allemaal echt op 1 dag. Gisteren kwam bij deze lijst nog een hond die door de bus waarin ik zat werd aangereden en die niet snel genoeg op het getoeter reageerde. Met geen enkel verkeer voor of achter hem achtte de chauffeur het blijkbaar toch noodzakelijk om door te rijden. Al met al is het verkeer hier echt een drama en dat terwijl er behalve minibussen, motoren (die gemiddeld niet harder dan 50 km/uur gaan) en fietstaxi's (echt een fiets met een achterop zitje) nauwelijks verkeer is in Malawi, wat het armste land ter wereld is. 

Ondanks alle avontuurlijke ritjes ben ik wel echt verrast door dit land. Het is prachtig qua natuur en mensen. Iedereen is vriendelijk (mits niet dronken) en behulpzaam. Ik ben begonnen in een hostel wat The Mushroom Farm heet. Het ligt heel hoog op een berg, vlakbij een klein plaatsje wat Livingstonia heet. Het is een hostel wat volledig ecologisch is: de energie wordt opgewekt uit de zon, het toilet is een compost toilet, al het eten is vegetarisch, waarbij gebruik, wordt gemaakt van een eigen groente tuin en eigen kippen en alle materialen voor de onderkomens komen uit de natuur. Het uitzicht vanuit de hangmatten, kamers en zelfs vanuit de douche is adembenemend. Je kan over 180 graden kijken en ziet aan de ene kant Nyika National park en aan de andere kant Lake Malawi. Er zijn watervallen waar je heen kan, wat ik gedaan heb en je kan nog veel meer ondernemen, maar ik heb vooral genoten van alle rust die er heerste.

Hierna ben ik naar Nkhata Bay gegaan, een plaatsje aan Lake Malawi met prachtig helder water en een levendig dorp waar veel vis wordt verkocht. Ik heb hier veel gezwommen, gekanood (hier blijk ik rampzalig slecht in te zijn) en gesnorkeld.

Vanaf Nkhata Bay wilde ik door naar Monkey bay, wat in principe makkelijk zou moeten kunnen, zij het niet dat dit de dag van de ongelukken en dronkenlappen was. Ik kwam vast te zitten in Salima, waar ook iedereen dronken was en ik in een kamertje zat wat zo smerig was dat je er niet dood gevonden wil worden. De volgende dag dus gauw door naar Monkey Bay, deels in een minibus en deels in een vrachtwagen (open gelukkig, dat wel). Monkey Bay bleek een goede keus na Salima, ik zat in een hostel met een eigen baai, waar het heerlijk rustig was en een paar vriendelijke mensen waren. Onder deze mensen was een Zuid-Afrikaan die op weg was van Kaapstad naar Londen op de motor. Hij vroeg me of ik een dagje mee wilde op de motor om de omgeving te verkennen. Ik had nog nooit op een motor gezeten, maar waarom niet! Het was een prachtige rit, ondanks dat ik het toch wel erg spannend vond, je ziet zo veel meer als niet opgepropt in zo'n minibus zit. Ik besloot dan ook snel om de rit die ik de volgende dag zou gaan maken per motortaxi te doen. Dit was een iets minder goede motor, maar des te veiliger, want sneller dan 40 km/uur ging hij niet. Gelukkig was het maar een klein stukje naar Cape Maclear, waarin ik overigens door mijn chauffeur ten huwelijk ben gevraagd die absoluut niet snapte waarom ik nee zei. Ik ben immers al 25 en nog niet getrouwd! 

Cape Maclear is een leuk plaatsje aan Lake Malawi, waar het water helaas wel flink vervuild is door mensen die er hun afval in gooien en was in doen. Maar het dorp zelf was verrassend gezellig voor een Afrikaans dorp. De huisjes zijn allemaal in dezelfde stijl en niet met de golfplaten daken. Er is veel toerisme, wat te zien is aan de kunststalletjes, maar als je naar het niet toeristische gedeelte loopt heb je een lokale markt, waar je eten kan kopen. Behalve tomaten zijn groenten en fruit hier helaas erg schaars, maar ik heb toch wat paprika en aubergine weten te vinden, waardoor ik voor het eerst in een maand mijn eigen eten kon koken. 

Nu ben ik in Zomba, een stad ten zuiden van Lake Malawi. Wat ik er tot nu toe van gezien heb staat me aan, het is gezellig, heeft veel winkels en ligt midden in de bergen. Vanaf hier wil ik de grens oversteken naar Mozambique, maar niemand lijkt me te kunnen vertellen hoe dat moet, behalve via de zuidelijke grens, wat ik niet wil. Dus dat is mijn missie voor vandaag! 

Opvallend aan mijn reis tot nu toe is dat er heel weinig reizigers zijn en ik hoor dat dat ook echt een probleem is op het moment. Dat heeft waarschijnlijk te maken met problemen als ebola, boko haram en al shabaab, waar ik hier enorm ver vandaan zit. Het is zonde, want het is hier prachtig en een land als Malawi kan het toerisme zo goed gebruiken. Ook voor mijzelf zou ik het fijn vinden als er wat meer mensen waren, maar ik moet zeggen dat de mensen die er zijn stuk voor stuk erg interessant zijn en de bizarste verhalen hebben (al 4.5 jaar aan t fietsen, op de motor de wereld over, al 110 landen bezocht in 3 jaar).

Goed, als het goed is lukt het momenteel op wat foto's op facebook te zetten! Het gaat wel erg langzaam, dus het zal nog lang niet alles zijn. Dank voor de leuke reacties op mijn vorige blog, ik lees ze graag!

Liefs.