Spoken in Mozambique en herinneringen in Zuid-Afrika

Lieve allemaal!

Na heel lang weer even een blogje. Niet bij gebrek aan verhalen, maar de smartphone maakt de behoefte aan een computer een stuk minder, dus ik heb er sinds Malawi geen meer tot mijn beschikking gehad. En al had ik die wel, ik heb niet bepaald stil gezeten, dus ik had er niet veel tijd voor gehad! Zoals ik in mijn laatste blog noemde ben ik vanuit Malawi de grens met Mozambique over gegaan. Ik had besloten dat ik per se naar het noorden van Mozambique wilde, naar de Quirimbas archipel in het bijzonder, omdat daar heel weinig toeristen komen. Ik weet nu waarom: vanuit Malawi kostte het me vier dagen in de bus naar Pemba, vanwaar je verder moest met een truck en dhow, een houten bootje waar nogal veel mensen op worden gepropt. Verder kwam ik vanuit het Engels sprekende en supervriendelijke Malawi in een gebied waar niemand iets anders dan Portugees spreekt (lees: wil spreken) en mensen me letterlijk de rug toekeerden of uitlachten als ik probeerde de weg te vragen, hotel te boeken of busticket te kopen. Even omschakelen dus. Gelukkig vond ik voor mijn reis naar de Quirimbas gezelschap in een Nederlands stel en drie Zuid-Afrikaanse mannen, want het eiland waar we heen gingen, Ilha de Ibo, was iets anders dan ik had verwacht. Eerlijk is eerlijk, ik had me ook niet bepaald ingelezen, maar ik had een soort paradijslijke eilanden verwacht. In plaats daarvan kwamen we in een soort spookstad terecht. Nadat ik had omgeschakeld naar deze nieuwe situatie was dit overigens wel razend interessant! Ooit was Ibo een zeer belangrijke handelspost voor de Portugezen en een welvarende plek. Nu zijn alle gebouwen die toen gebruikt werden voor administratie, ziekenhuis, postkantoor e.d. verlaten en vervallen. Het zijn allemaal ruines, waar je zo naar binnen kan lopen. Met een beetje fantasie kan je je voorstellen hoe het geweest moet zijn: prachtige gebouwen met veel bedrijvigheid en handel. Nu wonen er nog 4000 mensen op het eiland, hier en daar is een lodge of een school, maar veel dingen die op de kaart nog vermeld staan zijn intussen ook gesloten. Het lijkt hier echt uit te sterven. Ik vond het een intrigerende ervaring, maar ben blij dat ik er niet alleen was, het geeft toch een vreemde sfeer, al die verlaten gebouwen. Om Ibo heen liggen nog veel meer eilanden, waar we ook wat van gezien hebben tijdens een wandeling door de mangroves en een boottocht om dolfijnen te zien en te snorkelen. Terug op het vasteland heb ik een vlucht genomen naar midden Mozambique, want ik had een klein beetje onderschat hoe groot het land is, dus ik kwam wat in tijdsnood. Vanaf daar ben ik via de kust naar beneden gereisd. Erg mooi allemaal, maar ik had wat pech met het weer, waardoor ik niet zoveel kon doen. Gelukkig werd het hier wel eindelijk wat drukker wat betreft toeristen en waren de mensen hier een stuk vriendelijker, dus ik heb me toch prima vermaakt!

Vanuit Maputo, de voor Afrikaanse maatstaven erg leuke hoofdstad van Mozambique, ben ik de grens naar Zuid-Afrika overgestoken. Zuid-Afrika, het land waar voor mij zoveel herinneringen aan vast zitten, een stukje westerse wereld in Afrika. Ik rij hier intussen al twee weken rond in een huurautootje, wat me verassend goed af gaat tot nu toe. De steile ongeasfalteerde wegen lijken zo nu en dan onbegaanbaar, maar met wat aanwijzingen van medereizigers die ik zo nu en dan meeneem in de auto lukt het eigenlijk altijd. Het is gek om hier terug te zijn. Aan de ene kant voelt het als thuiskomen, aan de andere kant is er hier een hoop veranderd en ben ikzelf vooral een hoop veranderd. Het valt me op dat er hier een hoop brutale jochies van een jaar of 15 rondlopen die tegen elke blanke vrouw vunzige opmerkingen maken. Het valt me op dat de sfeer een stuk gespannener is wanneer het gaat over blanken en zwarten, vooral met betrekking tot opleiding en banen. Veel mensen voelen zich onveilig en naar mijn mening meer dan zeven jaar geleden. Nogmaals, ook ik ben veranderd. Ik ben naar een aantal plekken terug geweest en daar merkte ik dat ik nu echt andere dingen uit mijn reis wil halen. Ik wil veel meer zien, doen en leren. Ik ben voor het eerst naar Swaziland geweest ook dit keer, waar ik de vorige keer steeds niet de moeite voor genomen heb. En ik ben blij dat ik het heb gedaan, want wat een prachtig stukje wereld! Het is iets groter dan Nederland, met 1 miljoen inwoners en negen nationale parken, prachtige rivieren en dammen en vriendelijke mensen. Verder heb ik wat gesurft, een roadtrip gemaakt met een paar hele leuke meiden en voor het eerst (en het laatst) in mijn leven gebungeejumpt! Ik ben nog nooit zo bang geweest, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Het is de hoogste bungee van een brug ter wereld met 216 meter en een vrije val van zes seconden. Gelukkig was ik met twee jongens uit het hostel, want ik stond op het punt om het niet te doen, maar ik zag een van hun springen en wilde het toch niet missen.De foto's hiervan staan op facebook (het filmpje duurt helaas te lang), maar helaas kan ik verder geen foto's uploaden omdat mijn camera leeg is. Dat zal dus moeten wachten tot de volgende computer! 

Over zes dagen vlieg ik naar Indonesie, waar ik nog geen idee heb wat mij te wachten staat, maar ik zal proberen jullie weer op de hoogte te houden!

XX